Onze groep is uitgebreid!
Dachten jullie dat we altijd maar met z’n drieën tekenen? Nou, mooi niet! Afgelopen zondag is ons team aangevuld met nieuwe deelnemers!
Mensen kwamen uit de verste hoeken van Nederland. Onze geografische kaart is dus flink uitgebreid – en dit is nog lang niet het einde! Nu staan onder onze steden Breda, Almere, Arnhem en Zeeland (Goes). En ik, zoals altijd, ergens in het midden in Naarden, klaar om desnoods naar het einde van de wereld te rijden!
De geplande plein air in het voor-kerst Amsterdam verliep heel productief. In eerste instantie wilden we de ijsbaan tekenen met al die kerstlichtjes en gezellige sfeer, maar toen we eenmaal op de plek aankwamen, bleek de sfeer nogal chaotisch. We hebben besloten dit plan tot betere tijden uit te stellen. Ik was ooit eerder op die ijsbaan — hij ligt prachtig voor het Rijksmuseum — en vorig jaar stonden daar fijne tafeltjes direct aan het ijs waar je kon tekenen en glühwein kon drinken (en je penseel erin kon dopen). Maar dit jaar was het één grote chaos: te veel mensen en een totaal ongecontroleerde stroom bezoekers. Deze twee minpunten haalden mijn motivatie om de ijsbaan te schilderen wel naar beneden. Misschien ga ik er na Kerst nog een keer heen, als de drukte wat afneemt.
Uiteindelijk kozen we voor een heel karakteristiek straatje met een smal huis en leuke cafés. Hans begon zoals altijd vroeg — hij begint altijd vroeg — maar hij heeft dan ook ervaring: een doorgewinterde plein-air kunstenaar, gehard door het Hollandse weer (of beter gezegd: het gebrek eraan). Daarna kwam Irina, en vervolgens ik. Omdat ik per se de schemering wilde meepakken, besloot ik niet eerder dan 12 uur te beginnen. Tegen vijf uur kun je namelijk door en door koud zijn, en dat stond niet in mijn planning. Plein air in de winter is geen grapje. Maar een Siberiër is niet iemand die niet bevriest, maar iemand die zich warm aankleedt.
Natuurlijk zijn de winters in Amsterdam niet te vergelijken met die van Irkoetsk (mijn geboortestad), maar alsnog: 5 à 6 uur buiten staan… koud blijft koud, en zelfs in Irkoetsk deed ik dat niet.
We begonnen te schilderen; ons uitzicht was prachtig — een straatperspectief versierd met lichtjes van cafés. Ondanks dat een hele mierenslinger van mensen van het Rijksmuseum richting Leidseplein langs ons liep, hebben we ons goed staande gehouden! De bewoners van de appartementen naast onze “kampplaats” keken bezorgd vanachter hun ramen toe hoe en waar we onze spullen hadden neergezet, bang dat we iets kleurrijks zouden morsen. Wij glimlachten vriendelijk, en zij hielden zich stil. Mensen hebben over het algemeen respect voor kunstenaars — ze mopperen meestal niet te veel. :)
Later kwam Tatiana uit Zeeland. Ze maakte een prachtige kleine schets; ondanks dat ze later aankwam, wist ze binnen drie uur alles af te krijgen — en nog heel mooi ook!
We zagen ook Natalia, die gewoon kwam kennismaken, kletsen en afspreken voor de volgende keer.
Ik had mijn “artillerie” bij me: glühwein in een thermos. Niemand werd echt koud; we warmden ons eraan én aan koffie. Warmte voel je immers het best in de koudste tijd.
Aan het eind gingen we met z’n allen naar een café, waar we gezellig kletsten in een mix van Russisch, Nederlands en Engels. Kortom: de plein air was een succes!
Ik was ontzettend blij om nieuwe gezichten te zien, nieuwe plein-air hacks te leren (ik dacht dat ik alles al wist, haha) en gewoon te genieten van het gezelschap — en dat alles in het feestelijke decor van Amsterdam in december.
Add comment
Comments